Uniek

Woensdagmorgen 8 april, 08:00 uur. De locatie is onze nationale luchthaven Schiphol. Ik sta, conform afspraak met de teamleiding, om 07.45 uur in de vertrekhal bij de balie van Swiss International Airline. Nog een uur of twee en we …… zitten in het vliegtuig richting Zurich. Dan een uurtje “bussen”naar het Oostenrijkse Dornbirn. Daar wachten drie kwalificatiewedstrijden. Oostenrijk, Wit-Rusland en Griekenland. Te doen is de heersende mening.
Ik kijk naar de jonge meiden groep die wel of niet door ouders of bekenden “zorgzaam” op het vroege tijdstip worden afgeleverd. Soms nog kinderen, vaker jong volwassen. Giechelend, maar sport-serieus.

De gedachten dwalen af, beter gezegd… terug. Terug in de tijd. Flarden van gedachten van wat zich drie jaar geleden binnen het vaderlandse handbal afspeelde. We, Monique Tijsterman, Sjors Röttger en de schrijver dezes, waren toen druk bezig een revolutionair idee, zeker voor handbalbegrippen, vorm te geven. Het opzetten en exploiteren van een Handbalacademie. Daar moest veel voor geregeld worden. Scholen, huisvesting, trainingsfaciliteiten in de meest optimale vorm en nog veel meer.

Het lukte, met stoom en kokend water om het maar eens zo te zeggen of beter nog, in handbaltermen… in een doorlopende break-out. Er was veel “hindermacht”. Maar het doelpunt scoorden we. September 2006 was de opening van de Handbalacademie een feit. In het begin was er scepsis, nu acceptatie en voorzichtige bewondering.

Ik kijk naar de jonge meiden. Er is nog geen minuut gespeeld maar ik voel dat de komende dagen weer bewezen zal worden dat het een geweldig goed initiatief is geweest om dit plan te lanceren. Het was dromen, durven en doen. En nu doorzetten.

Zondag 12 april, 10.30 uur. Thuis, terug van een uiterst succesvol kwalificatietoernooi in Oostenrijk. Drie wedstrijden, drie overwinningen. En niet zomaar overwinningen, klinkende overwinningen op basis van superieur spel. Bewondering was er. Gevraagd werd naar de formule… de succesformule! Het antwoord: handbalacademie, gestructureerde talentenopleiding.

Over een paar uur een andere belangrijk moment. De Nederlandse junioren moeten winnen van Hongarije om deel te nemen aan het WK in Cairo in augustus. Zou toch geweldig zijn? Na kwalificatie van de meisjes (ECh17) en de jongen vrouwen (ECh19) zou het toch uniek zijn als de jonge mannen zich ook kwalificeren voor een eindronde? Een WK ditmaal.

Zondag 12 april, 20.00 uur. Het unieke is een feit. Ook de jongens gaan naar een eindtoernooi. Drie selecties reizen deze zomer af naar de verschillende toptoernooien. Een klein handballand is groot geworden. Talentontwikkeling in Nederland heeft ons handbal op de Europese handbalkaart gezet. Hulde en dank aan een ieder die daar een steen(tje) aan heeft bijgedragen.

Zondag 12 april, 23.00 uur. Een prosecco is ingeschonken maar één gedachte laat me niet los. Een Handbalacademie Jongens. Ik droom, durven we het , doen we het? Of is het de prosecco?

Bert Bouwer en de Nederlandse voetbalscheidsrechters

Wel verrassend de mededeling dat Bert Bouwer zich de komende tijd bezig gaat houden met de Nederlandse voetbalscheidsrechters. Eén ding is zeker, het is een totaal nieuwe uitdaging voor een gedreven persoonlijkheid die iedere keer weer grenzen opzoekt. Voor zichzelf, maar ook (zoals in het verleden) voor diegene die met hem moeten samenwerken. Speelsters, medewerkers, bestuurders, supporters. In die zin staat de KNVB nogal wat te wachten! Verloren voor het handbal? Nee, dat denk ik niet. Het handbalbloed zal altijd door zijn lichaam blijven stromen en in die zin ..... nooit uit beeld.
Met erg veel interesse en nieuwsgierigheid zal ik zijn KNVB-avontuur volgen maar ik wens hem bovenal veel succes en plezier!